Julia Wieniawa i Dawid Tyszkowski - piosenka "Nie całuj" pojawiła się premierowo 18 maja 2023. Wokalistka o utworze powiedziała, iż jest to numer o trudnościach rozstania dwójki ludzi, których nadal łączy silna więź oraz o tym, jak skrajne emocje mogą temu towarzyszyć. Mówi, iż bardzo chciała, żeby powstał do niej filmowy obraz, stąd jej zaproszenie do współpracy młodego, zdolnego, a także nominowanego do Oscara, Tadeusza Łysiaka, który zrozumiał ich wrażliwość i podjął się tego zadania. Zdradziła, że równie ważny był dla niej wątek tancerzy, odzwierciedlający w tej historii uczucia i chaos, dziejący się w głowie podczas burzliwej miłości. "Wielkie brawa dla Suzie Pacałowskiej za doskonałą choreografię", powiedziała Julia Wieniawa.
OneRepublic świętuje rocznicę I Ain't Worried! Stworzyli latino-wakacyjną wersję tego hitu
Julia Wieniawa i Dawid Tyszkowski - piosenka Nie całuj
O współpracy z Julią Wieniawą opowiedział także Dawid Tyszkowski. Przyznał, że singiel powstał w bardzo magiczny dla niego sposób.
Ciągle mam wrażenie, że tego wieczoru czas stanął w miejscu specjalnie dla nas, żebyśmy mogli napisać ten tekst. Razem Julią i Kubą Karasiem wyrwaliśmy z siebie piękny, czysty fragment wrażliwości. Dzieła dopełniły - niesamowity teledysk w reżyserii Tadeusza Łysiaka, który idealnie obrazuje naszą wizję oraz świetnie oddająca emocje choreografia Suzie Pacałowskiej. Jestem bardzo wdzięczny za tych wszystkich ludzi i za to, co udało nam się razem stworzyć.
Nie całuj - teledysk piosenki Wieniawy i Tyszkowskiego
Za reżyserię tego pięknego, przepełnionego emocjami klipu odpowiedzialny jest Tadeusz Łysiak - młody, ogromnie utalentowany absolwent Warszawskiej Szkoły Filmowej, który na swoim koncie ma nominację do Oscara 2022 za najlepszy krótkometrażowy film pt. Sukienka. Tadeusz Łysiak o klipie muzycznych gwiazd mówi:
Każdy z nas zna ten lęk - czy być ze sobą pomimo wszystkiego, czy warto walczyć o to, co według wszelkiego rozsądku nie ma sensu? Słuchając utworu „Nie całuj" widziałem dwoje młodych ludzi - z jednej strony chcących siebie ponad wszystko, a z drugiej - znajdujących się na granicy rozpadu. Wraz z Julią wiedzieliśmy, że chcemy stworzyć klip oparty na pewnej prostocie, emocjonalny i minimalistyczny. Moim podstawowym założeniem przy pisaniu scenariusza było więc stworzenie dwóch światów: świata rzeczywistego, w którym dwoje ludzi zawieszonych jest w emocjonalnej próżni, indyferencji, nie potrafiących ze sobą rozmawiać, oraz świata emocji, reprezentowanego przez układ choreograficzny i taneczny. Mieszkanie, w którym dzieje się akcja, zbudowane jest w sposób symboliczny, umowny, w dużej industrialnej hali - chcieliśmy, aby forma klipu nie odciągała uwagi od tego, co najważniejsze, czyli od emocji. Sam finał tej krótkiej filmowej opowieści też jest ciekawy - młodzi ludzie odchodzą od siebie, każdy w inną stronę, ale tancerze zostają w objęciach, pośrodku mieszkania, symbolizując uczucia, które często potrafią pozostać splecione ze sobą, nawet jeśli ich „nosiciele” dawno poszli różnymi ścieżkami.
