Nie żyje jeden z najważniejszych krytyków jazzowych
W nocy z 11 na 12 grudnia 2025 roku, w szpitalu w Wyszkowie, zmarł Krystian Brodacki — jeden z najważniejszych polskich krytyków jazzowych, a zarazem pianista, pisarz, historyk, menedżer kultury, wydawca, fotograf i podróżnik. Miał 88 lat.
Informację o jego odejściu przekazał Polskiej Agencji Prasowej Paweł Brodowski, redaktor naczelny magazynu „Jazz Forum”.
Jeden z najwybitniejszych polskich krytyków jazzowych zmarł dziś w nocy, 12 grudnia 2025 roku, w szpitalu w Wyszkowie. Miał 88 lat. Dziennikarz, publicysta, autor książek, pianista, konferansjer, menedżer kultury, historyk, pisarz, wydawca, fotograf, podróżnik. Urodził się w Krakowie 23 lipca 1937 roku. Ukończył Politechnikę Krakowską i Studium Dziennikarskie UW. Autodydakta muzyczny - napisał w mediach społecznościowych Paweł Brodowski.
Kim był Krystian Brodacki?
W latach 1971–1978 Brodacki pełnił funkcję kierownika artystycznego i organizacyjnego zespołu Asocjacja Hagaw. Jego najdonioślejszym dziełem pozostaje monumentalna, licząca ponad 600 stron „Historia polskiego jazzu”, wydana przez PWM w 2010 roku. Jak przypomina „Jazz Forum”, publikacja ta uchodzi za jedną z najważniejszych, najbardziej wnikliwych i rzetelnych książek poświęconych tej muzyce.
We wstępie do „Historii polskiego jazzu” Brodacki przywołał słowa Normana Daviesa o tym, że zadaniem historyka jest nie tylko zdobywanie faktów, lecz także umiejętność opowiadania o nich. Te słowa oddają charakter jego pracy: rzetelnej, skrupulatnej, a jednocześnie napisanej z wielką swobodą i wyczuciem. Brodacki był również autorem rozdziału o polskim jazzie w anglojęzycznej „History of European Jazz”, wydanej w Londynie w 2018 roku.
Jego publicystyka — artykuły, recenzje, rozmowy z muzykami — zawsze cechowała się szacunkiem do faktów, elegancją języka i silnym temperamentem dziennikarskim.
Krystian Brodacki urodził się 23 lipca 1937 roku w Krakowie. Ukończył Politechnikę Krakowską oraz Studium Dziennikarskie Uniwersytetu Warszawskiego.
W latach 1976–1977 kierował Sekcją Krytyków Polskiego Stowarzyszenia Jazzowego, a w okresie 1982–1986 był wiceprezesem PSJ. W 1980 roku wydał antologię „Polskie ścieżki do jazzu”, cztery lata później monografię „Follow Namysłowski”.
W latach 1983–1991 zainicjował i prowadził Jazz Film Salon — jedyny na świecie konkurs filmowy poświęcony w całości tematyce jazzowej, organizowany w Łodzi, Wrocławiu i Warszawie. Podczas ośmiu edycji zaprezentowano tam około trzystu filmów dokumentalnych i fabularnych z wielu krajów.
Jako dziennikarz muzyczny współpracował m.in. z miesięcznikiem „Jazz” (1967–1971) oraz z „Jazz Forum”, z którym związany był od 1968 roku. W latach 1986–1994 pełnił tam funkcję zastępcy redaktora naczelnego.
„Opublikował u nas dziesiątki, a może i setki tekstów — wspomina Paweł Brodowski. — Przeprowadzał rozmowy z największymi artystami światowego jazzu, takimi jak Herbie Hancock, Gil Evans, Ahmad Jamal, Horace Silver czy Wayne Shorter. Pisał też relacje z najważniejszych festiwali.”
Polecany artykuł:
Jednym z jego ulubionych tematów była Italia. Brodacki kochał Włochy, a Umbria Jazz Festival stał się miejscem, do którego wracał co roku jako korespondent. W jego tekstach muzyka, pejzaże, kultura i doświadczenie podróży przenikały się w jedną, niezwykle barwną opowieść. Na jego reportaże z Umbrii czekano z niecierpliwością.
Pod szyldem Agencji Wydawniczej PSJ wydał serię zeszytów nutowych z kompozycjami m.in. Zbigniewa Namysłowskiego, Krzesimira Dębskiego, Zbigniewa Jaremki i Jarosława Śmietany. Wydał też pierwszy tom „Historii Jazzu” Andrzeja Schmidta.
W latach 70. współtworzył pismo „U Progu”. W 1980 roku założył koło „Solidarności” w redakcji „Przeglądu Technicznego”. Po 1989 roku pisał m.in. dla „Czasu Krakowskiego”, „Gazety Polskiej”, „Niedzieli” i przede wszystkim „Tygodnika Solidarność”. Przypominał tam sylwetki ludzi związanych z ruchem oporu wobec komunizmu. Wraz z prof. Wojciechem Narębskim nagrał także piosenki z repertuaru Armii Andersa.
