Narodowe Święto Odrodzenia Polski. Dlaczego w PRL świętowano 22 lipca?
22 lipca ustanowiono świętem narodowym i dniem wolnym od pracy ustawą Krajowej Rady Narodowej z dnia 22 lipca 1945 roku. Ówczesne władze świętowały 22 lipca, by w ten sposób przypominać o ogłoszonym w tym dniu w 1944 roku w Chełmie Manifeście Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego, czyli tzw. Manifeście Lipcowym.
Co ciekawe, tak naprawdę dokument ten powstał dzień wcześniej. I to nie w Chełmie, a w Moskwie - przy ważnym udziale Stalina.
22 lipca. Najważniejsze święto państwowej PRL
W PRL 22 lipca - Narodowe Święto Odrodzenia Polski - był dniem wolnym od pracy. Wszystko po to, by obywatele mogli wziąć udział w wielkim święcie, z licznymi propagandowymi akademiami i dużymi imprezami sławiącymi PZPR, ustrój socjalistyczny oraz jego wielkie osiągnięcia.
Tego dnia starano się celebrować ważne dla kraju wydarzenia, które miały nadać świętu odpowiednią renomę i rangę. To właśnie 22 lipca oddano do użytku most Poniatowskiego w Warszawie (1946 r.), przekazano mieszkania Warszawskiej Dzielnicy Mieszkaniowej (1950 r.), uchwalono Konstytucję PRL (1952 r.), otwarto Stadion Dziesięciolecia w Warszawie (1955 r.) czy Stadion Śląski w Chorzowie (1956 r.).
Kiedy zlikwidowano święto 22 lipca?
Ostatni raz święto 22 lipca obchodzono w 1989 r., już po wyborach czerwcowych zdecydowanie wygranych przez "Solidarność". Oficjalnie zniosła je ustawa Sejmu RP z dnia 6 kwietnia 1990 roku.
W naszej galerii przedstawiamy obchody 22 lipca w Warszawie (lata 40. i 70. XX wieku) oraz w Gdańsku.
