Boże Ciało przypada dokładnie 60 dni po Wielkanocy, a konkretnie w czwartek po uroczystości Trójcy Świętej, która obchodzona jest w niedzielę tydzień po Zesłaniu Ducha Świętego (czyli Zielonych Świątkach). Ponieważ daty te są ruchome - zależne od daty Wielkanocy - także Boże Ciało przypada każdego roku w innym terminie, ale zawsze jest to czwartek. Aby znaleźć odpowiedź na pytanie, dlaczego właśnie tego dnia tygodnia, a nie np. w niedzielę, musimy zagłębić się nieco w historię ustanowienia tego święta. Boże Ciało zostało ustanowione na pamiątkę Ostatniej Wieczerzy, podczas której Jezus Chrystus ustanowił sakrament Eucharystii. Ostatnia Wieczerza, zgodnie z przekazem biblijnym, odbyła się w Wielki Czwartek, czyli w czwartek przed Wielkanocą. Chociaż Wielki Czwartek jest dniem upamiętniającym ustanowienie Eucharystii, to w tym dniu Kościół skupia się przede wszystkim na rozważaniu męki i śmierci Jezusa. Dlatego też, potrzebny był oddzielny dzień, w którym można by w pełni celebrować obecność Chrystusa w Najświętszym Sakramencie.
Zobacz także: Piątek po Bożym Ciele dniem wolnym od pracy. Przed nami kolejny długi weekend
Boże Ciało - historia święta. Dlaczego Boże Ciało obchodzimy w czwartek?
Inicjatorką ustanowienia święta Bożego Ciała była św. Julianna z Cornillon, belgijska zakonnica, która miała wizje, w których Chrystus prosił o ustanowienie takiego święta. Po jej śmierci, biskup Robert de Thorete ustanowił święto w diecezji Liège w 1246 roku. Papież Urban IV, pod wpływem cudu eucharystycznego w Bolsenie, w 1264 roku bullą Transiturus de hoc mundo ustanowił Boże Ciało świętem powszechnym w całym Kościele. To właśnie papież Urban IV wybrał czwartek jako dzień obchodów Bożego Ciała, aby nawiązać do Wielkiego Czwartku i Ostatniej Wieczerzy, podkreślając w ten sposób związek między ustanowieniem Eucharystii a obecnością Chrystusa w Najświętszym Sakramencie. Dlatego też, Boże Ciało, jako święto upamiętniające ustanowienie Eucharystii, zawsze przypada w czwartek, dokładnie 60 dni po Wielkanocy. W Polsce święto zostało wprowadzone przez biskupa krakowskiego Nankera na synodzie w Krakowie w 1320 roku.
