Remont rzeki Łódki przyniósł bardzo ciekawe odkrycie. Na terenie Starego Miasta znaleziono pozostałości pierwszej łódzkiej łaźni. Ten zakład kąpielowy, u zbiegu Północnej i Wolborskiej, należał do Jochela Monszajna. Na ulicy Północnej można zobaczyć odsłonięte fundamenty budynku łaźni.
Publiczne łaźnie powstawały, ponieważ w przeludnionych łódzkich mieszkaniach nie było łazienek, a posiadanie wanny stanowiło luksus. Jej lokalizacja nie jest przypadkowa, często budowano je przy rzekach, żeby ułatwić odprowadzanie ścieków.
Publiczne łaźnie były popularne podczas I Wojny Światowej. W obawie przed wybuchem epidemii wśród niemieckich żołnierzy okupacyjne władze miasta nakazały gruntowne sprzątanie ulic, rynsztoków, dezynfekcję posesji. Zarządzono też przymus kąpielowy. Do łaźni, pod eskortą policjantów, prowadzono mieszkańców poszczególnych kamienic. Ich odzież i pościel dezynfekowano w mobilnych komorach dezynfekcyjnych. Na ulicach aresztowano osoby „obszarpane, zbrudzone i owszałe, których zaniedbany wygląd może wywołać oburzenie”.
Łaźnia przy skrzyżowaniu ulicy Północnej i Wolborskiej. Nie zapewniała mieszkańcom wystarczającej ilości miejsc do mycia, dlatego później powstały inne tego typu miejsca przy ulicach: Pomorskiej 16, Zachodniej 56, Żeromskiego 115.
