W zoo we Wrocławiu pojawił się mały gekon Henkela. Lubisz gady? Ten Cię zachwyci! [ZDJĘCIA]

Na pewno słyszeliście o gekonach lamparcich czy agamach brodatych, a nawet kołnierzastych, które cieszą się ogromnym zainteresowaniem wśród terrarystów. Te gatunki z powodzeniem można hodować w warunkach domowych. Co zatem niezwykłego jest w gekonie Henkela?

Gekon Henkela jest bardzo trudny w hodowli. To endemit Madagaskaru. Oznacza to, że ten gatunek spotykany jest tylko tam, na Madagaskarze. Wrocławskie zoo od dwóch lat prowadzi hodowlę zachowawczą tych jaszczurek.

- Gekony Henkela to bardzo trudny w hodowli gatunek. Wymaga utrzymywania odpowiedniej temperatury w terrarium, wysokiej wilgotności oraz odpowiedniego oświetlenia. Uwagi i szczególnej troski wymaga również samica, która ma złożyć jaja, a potem same jaja. Powtarzalność procesu rozmnażania oznacza dla nas, że odnieśliśmy sukces: zwierzęta mają dobre warunki i dobrze się czują – mówi Radosław Ratajszczak, prezes wrocławskiego zoo.

Dlaczego gatunek wymiera? Gekony Henkela prowadzą nadrzewny tryb życia, a na Madagaskarze coraz częściej prowadzone są wycinki lasów. Pozostawione bez leśnego domu gekony umierają.

Gekony Henkela należą do jednych z większych w swojej rodzinie, samce osiągają nawet 29 cm długości. Wzrok przykuwa wygląd tych jaszczurek. Kształt ich ciała przypomina budowę krokodyla, ale z płaskim ogonem. Wyróżnia je maskujące ubarwienie, które potrafią zmieniać, w zależności od wahań temperatury, światła czy nastroju, chociaż nie tak znacząco jak kameleon. Można zatem spotkać osobniki ciemnobrązowe, brązowe, żółte, szare a nawet lekko białe, jednak zawsze plamy na ich ciele są ciemniejsze od tła, a nawet czarne.

Jak dokładnie wygląda dorosły gekon Henkela?

- Ma dużą trójkątną głową oraz duże, silne szczęki. Ma też duże, barwne, wyłupiaste oczy, które przykuwają uwagę. Ich kończyny są chude i długie, lekko nieproporcjonalne do wielkości całego ciała, a palce zakończone ma przylgami, ułatwiającymi poruszanie po pionowych powierzchniach. Cechą charakterystyczną jest ten duży, płaski i na brzegach pofałdowany ogon, który przypomina zeschłego liścia. Na obwodzie głowy i reszty ciała, znajdują się drobne fałdy skórne, które zacierają granicę ciała i powierzchni, na której gekon spoczywa. Zresztą młode to kopie dorosłych, ale proporcjonalnie mniejsze, bo mające ok. 3 centymetry – opowiada Magda Fabiszewska-Jerzmańska, opiekun gadów we wrocławskim zoo.

We wrocławskim zoo opiekunowie zaobserwowali ciekawe zachowania godowe u par gekonów Henkela, których trudno szukać w dotychczasowych źródłach.

- Jednym z zadań w naszej pracy jest obserwacja mało poznanych gatunków i opisywanie ich. W przypadku gekonów Henkela zaobserwowałam szereg ciekawych i widowiskowych zachowań poprzedzających kopulację. Pierwszym jest to, że samce wybarwiają się bardzo intensywnie. Ich ubarwienie staje się bardzo kontrastowe, ciemne plamy na bardzo jasnym tle. Samiec podchodzi do samicy bardzo ostrożnie, od czasu do czasu „macha” pionowo ogonem, który w tym czasie wydaje się też być większy niż zwykle. Jednak największym zaskoczeniem było dla mnie to, że samica w ten sam sposób odpowiadała samcowi. Dodatkowo, kiedy samiec był blisko samicy, co jakiś czas dotykał jej ciała językiem, zajmując odpowiednią pozycję do kopulacji - opowiada Magda Fabiszewska-Jerzmańska.

Wrocławski ogród zoologiczny doczekał się już trzech młodych gekonów w tym roku i wciąż czeka na kolejne.