W izolatoria mogą zmieniać się hotele, hostele, akademiki, czy sanatoria. Aby stać się izolatorium każdy z tych obiektów musi spełnić warunki wskazane w rozporządzeniu Ministra Zdrowia. Do izolatorium będą kierowane:
- osoby chore na infekcję COVID-19 o łagodnym przebiegu niewymagające hospitalizacji,
- osoby u których podejrzewa się chorobę (zostały skierowane przez lekarza do leczenia lub diagnostyki laboratoryjnej w kierunku wirusa SARS CoV-2 w izolacji poza szpitalem),
- osoby, którym lekarz zlecił izolacje w domu, ale ze względu na możliwość zakażenia bliskich z grupy podwyższonego ryzyka (np. osoby starsze, z obniżoną odpornością), nie powinny w nim przebywać,
- osoby, którym lekarz zlecił izolację w domu, ale nie mogą poddać się jej w miejscu zamieszkania.
Przepisy mówią, że każdy pacjent musi mieć zapewnione: osobne pokoje z łazienką, opiekę medyczną na miejscu w izolatorium i łączność telefoniczną z personelem medycznym lub personelem izolatorium oraz trzy posiłki dziennie.
Stan zdrowia pacjentów przebywających w izolatorium musi być monitorowany przez personel medyczny, a przynajmniej dwa razy ma kontrolować go pielęgniarka. Nad izolowanymi czuwa również lekarz, który wizytuje pacjentów lub udziela im teleporady medyczne np. przez telefon. Pacjent opuszcza izolatorium wyłącznie na podstawie wypisu, po uzyskaniu dwukrotnego wyniku ujemnego testów diagnostycznych. Koszt pobytu pacjenta pokryje Narodowy Fundusz Zdrowia.
